Etiketaren artxiboa: Napoliera

Bigarren egonaldi bat Napolin (eta 2)

-n -kargitaratuta
Erantzun

Posillipo

Diotenez, badira lekuak zerbait magikoa dutenak, indar telurikoak zeharkatzen dituztelako edo guk horrela imaginatzen ditugulako. Energia ematen duten lekuak omen dira, mina sendatzen dutenak. Izenburu horixe duen liburu bat izan dut eskuartean egun hauetan:  Lugares en los que se calma el dolor (mina sendatzen duten lekuak).  Lehen orrietan Posillipo ageri da. Posillipo (napolieraz, Pusilleco) auzo erresidentzial bat da, Napoliko mendixketan kokatua dagoena, badiari begira. Gertu Virgilio poetaren hilobia omen dago, eta parke arkeologiko bat, Pausilypon zeritzan erresidentzia bat zegoen lekuan. Pausilypon hitzak horixe esan nahi du: «mina sendatzen duen lekua». Izan ere, Napoliko badiaren ikusmirak benetako eragin sendagarria zuela sinisten baitzuten hango biztanleek.

Napoli antifaXista.

(1) Instagramen irakurrita: 

La lotta per il riconoscimento e la revitalizzazioe delle lingue minorizzate e lotta antifascista. Il fascismo non tollera la pluralità come, ad esemplo, quella linguistica.

Ulertzen da, ezta? Borroka antifaxista da hizkuntza gutxitua biziberritzeko eta onartua izateko borroka. Biba zuek!

(2) Beppe Fenoglioren “kontu pribatu bat” liburuan elkarrizketa bat dut azpimarratua:

—Nor zarete?

—Partisanoak –erantzun zion Meok.

—Esan dialektoz –eskatu zion agureak. Eta Meok dialektoz errepikatu zuen.

—Zein  arrazatakoak? Urdinak  ala  Izar Gorrikoak?

—Badogliotarrak.

Agure haren buruan, dialektoz hitz egiten bazuten, ezin ziren faxistak izan. Zer hobe partisanoak zirela egiaztatzeko, dialektoz mintzaraztea baino. Liburua euskaraz eskuragarri dago Katakrak agitaletxearen web orrian: https://katakrak.net/eus/argitaletxea/liburua/kontu-pribatu-bat

Hizkuntza biziberritzeaz

Han hemenka zenbait material eta proiektu ikusi ditut, napolieraren eta tokian tokiko hizkuntzen biziberritzeaz. Hiru esteka uzten dizuet kuxkuxeatzeko:

@de_vulgare, Italiako hizkuntz aniztasunaz

  • instagrameko profila: hemen
  • web orria: hemen
  • edo playlist bat spotify-n: hemen

@neapxita, napolierari buruz

  • instagrameko profila: hemen

Accademia napoletana

Pier Paulo Pasolini

Pier Paolo Pasolini “dialektoen” defendatzaile sutsua zen. Italiera zuen etxeko hizkuntza, baina amak friuleraz egiten zuen. Lagun batzuekin batera, Academiuta di lenga furlana sortu zuen. Friulera, harentzat, botereari aurre egiteko bide bat zen.

Ahotsak.eus web orrian, friulerari buruzko apunte batzuk entzun daitezke, 101 L proiektuaren barruan. Hemen: https://101l.ahotsak.eus/elkarrizketak/william-cisilino/101-088-010

Napolierarekin ere antzeko jarrera zuen. Napoliera harentzat hizkuntza bizia eta alaia zen, herriaren esentzia gordetzen zuena. Halaxe azaldu nahi zuen bere lanetan: «errealitate fisiko bat irudikatu nahi izan dut; nire begien aurrean suntsitzen diharduten errealitate bat, aipatu dugun genozidio horrek deuseztu nahi duen errealitate bat. Gizon izateko modu bat; begiratzeko modu bat; mintzatzeko, jokatzeko eta keinuak egiteko modu bat; dialektoz hitz egiteko modu bat… horixe da suntsitu nahi dutena». Napolitarrek, bere ustez, «gaur egun tribu handi bat osatzen dute, basamortuan edo sabanan bizi beharrean, Tuaregak edo Bejatarrak bezala, hiri handi baten sabelean bizi dena».

Bere ustez “dialektoek”, hizkuntza gutxituek, globalizazioaren aurkako erresistentzia hezurmamitzen dute.

Liburuak eta serieak

Leku bat ezagutu eta bertako kulturan sakondu nahi duzunean, hor hasten dira komeriak eta kontraesanak… Napoliko idazle ezagunak? Napolin grabatutako filmak edo serieak? Ziur aski (haien) hizkuntza hegemonikoan idatzitako liburuak aurkituko dituzu eta ziur aski (gure) hizkuntza hegomonikoan irakurtzeko eta ikusteko beharra izango duzu.

  • Bi idazle esanguratsu. Elena Ferrante eta Erri de Luca. Elena Ferrante pseudonimo bat da, hainbat liburu arrakastatsu sinatzeko erabili izan dena. Zurrumurruak zurrumurru, ez dago oso argi atzean zein dagoen. Obrarik esanguratsuena: L’amica geniale. Erri de Luca aspaldidanik egin zait deigarri. Figura bat da. Aostako AHTaren aurka hartu zuen jarreragatik da ezaguna. Napoli bereziki bere lehen liburuetan agertzen omen da. Nik neuk beranduago ezagutu dut: Imposible, La natura expuesta edo duela gutxi argitaratu duen El peso de la mariposa.
  • Bi serie. Napoli pantailan nola agertzen den ikusi nahi baduzu, bi serie aipatuko nituzke. Apurtxo bat bilatuz gero, biak ala biak aurkitu daitezke. Lehenik, La amiga estupenda, goian aipatu dugun L’amica geniale nobelan oinarritua. Oso ona. Soilik lehen denboraldia topatu dut. Bigarrenik, Los bastardos de Pizzofalcone, Maurizio De Giovanniren nobeletan oinarritua.

Bigarren egonaldi bat Napolin (1)

-n -kargitaratuta
Erantzun

Hizkuntzak eta dialektoak

Aurretik ere komentatu izan dut. Hemendik ikusita, deigarri egiten zait Italiako soziolinguistikan dialektoen eta gutxiengoen hizkuntzen artean egiten duten bereizketa. Antza denez, “dialekto” esaten dute, ez italieraren aldaeratzat hartzen dituztelako; baizik eta, estandar finko baten faltan, continuum dialektal baten parte direlako. Ez dakit, bada… deigarri egiten zait.

Badirudi hiztunek berek ere izendapena onartu eta harrotasun puntu bat erantsi diotela. “Dialekto” hitzari esanahi berria eman diotela esango nuke. Berresanguratu egin dute.

Wikipedian bada mapa bat, non tokian tokiko aldaeren erabilera datuak ematen diren. Interesgarria iruditzen zait. Napolieraren erabilera, horren arabera, %20-30 bitartekoa da. Ez dago gaizki, ezta? Kontrapuntu moduan, berezia da iparralderago gertatzen dena; Toscanan, alegia. Italiera estandarra, neurri batean, Toscanako aldaeraren gainean eraiki zen. Biak hain gertukoak izanda, tokian tokiko aldera hori ezabatu egin da hiztunen kontzientzia linguistikotik.

Biziberritzea.

Italiako soziolinguistikari buruzko testutxo bat irakurtzeko aukera izan dut: Sociolinguistica dell’italiano contemporaneo. Horren arabera, badirudi berpizkunde moduko bat gertarzen ari dela tokian tokiko aldaeren inguruan. 1980 eta 1990eko hamarkadetan pentsatzekoa zen ia ziurra zela aldaera horiek guztiak denbora laburrean desagertzea. Oraindik ere litekeena da bizindarra galtzen jarraitzea, baina badirudi galera hori moteldu egin dela: datuen arabera, ez da handitu italieraren erabilera elebakarra familietan, eta, antza denez, handitu egin da tokian tokiko aldaerei buruzko balorazioa espazio publikoan.

Zertan da birbalorizazio hori? Artikuluan lau puntu aipatzen dira:

  • Balio komunikatiboa aitortzen zaie, oraindik ere hainbat kontestutan egunero erabiltzen direlako;
  • Balio espresiboa ere bai. Izan ere tokiak tokiko aldaerak baliabide espresibo garrantzitsu bat direla baloratzen dute. Funtzio ludikoa dute, kulturari eta sormenari oso lotua.
  • Balio sinboliko eta ideologikoa dute, erreferentziazko munduak eta balio soziokulturalak islatzen dituzten neurrian;
  • Eta tradizioen eta folklorearen gordailu dira.

Tokian tokiko aldaerek, hortaz, erabilera-espazioak irabazten ari direla aipatzen du artikuluak. Espazio publikoan gero eta nabarmenagoak direla. Publizitatean, esate baterako, edo egileak Lingue Esposte deritzon horretan: pankartak, graffitiak eta abar… Gazteen artean ere espazioa irabazten ari dira, komunikazio telematikoetan, esate baterako. Hiztun potentzialak komunikazio horietan hizkuntza erabiltzeko aukerak aurkitzen dituzte, nahiz eta beren gaitasuna perfektoa ez izan. Espazio seguruak dira, hizkera ez-perfektua erabiltzeko aukera ematen dutenak, inor lotsarazi gabe. Tokian tokiko hizkuntzei, gainera, balio erantsia aitortzen zaie: informaltasuna adierazten dute, benekotasuna, sustraiak lurrean izatea…

Identitatea eta berdintasuna

Irakurri dut Italian (ere) erregimen faszistak gogor jo zuela hizkuntza aniztasunaren kontra. Geroko konstituzioak diskriminaziorik eza aldarrikatu zuen, baita parte hartzeko eskubidea ere. Kontua da praktikan bi elementu horiek hizkuntza aniztasunaren kontra jokatu izan dutela sarri: inor ez diskriminatzeko aitzakiatan, denak berdinak izatea aldarrikatu dute (aniztasunik eza, alegia); eta estatuko aferetan parte hartzeko aitzakiatan, estatuaren hizkuntzan hitz egitea inposatu dute. Berdintasuna helburu, berdinkerian erori. Berdintasuna eta aniztasuna kontrajarri egin dute.

Jon Sarasuak oso ongi azaldu du afera. Demokrazia liberalek Frantziako iraultzaren ideietan dute oinarri. Frantziako estatuak bere printzipioak ezarri zituenean hiru balio erabili zituen: liberté, igualité, fraternité… Baina gramatika horrek hutsune nabarmena du. Laugarren elementu bat falta du: identité, alegia.

Duela gutxi, Yasnaya E Aguilar Gasteizen egon zen, Garabide eta Unesco katedraren eskutik, bere liburua aurkezten: “Ää : manifiestos sobre la diversidad lingüística”. Harritu egin zen Espainako estatutan hizkuntza eta identitatea bereizten dituzten pertsonak daudela jakin zuenean (are gehiago, horietako batzuk akademikoak izanik). Haren ustez astakeria bat da, guztiz defendaezina… eta pentsaezina ere bai: “Baina… nola argudiatzen dute? Zeintzuk arrazoi ematen dituzte? Nola da posible? Nola ukatu daiteke ageri-agerian dagoena?”.  Negazionismoa deitu zion horri. Negazionismo horren arabera, hizkuntzak komunikatzeko tresna hutsak dira, eta ez besterik; ez dute identitateekin zer ikusirik, ezta justizia sozialarekin ere. Gatazka ukatu egiten da.

Haren ustez, identitatea norberaren baitan “eraman” egiten da, ezin da “definitu”. Zaila da identitatea zer den azaltzea. Izan ere, asko dira definitzen gaituzten ezaugarriak. Identitatea, izatez, bereizi egiten gaituzten ezaugarri guztien azpimultzoa da. Adibide bat azaldu zuen: “Hemen gauden guztiok lurtarrak gara. Baina lurtarra izatea ez da gure identitatearen ezaugarri bat, gure artean estralurtarrik ez badago, behinik-behin (barreak). Beste kontu bat litzateke hemen gure artean estralurtar bat agertuko balitz… Orduan bai, orduan lurtartasuna gure identitatearen parte izatera iritsiko litzateke”.

Lau egun Napolin

-n -kargitaratuta
1

Joan den azaroan Napolin egun gutxi batzuk emateko aukera izan nuen. Horren bueltan jasotako hainbat apunte ekarri nahi izan ditut koadernora, flash moduan besterik ez bada ere.

Hizkuntza aniztasuna Italian

Orain dela zenbait hilabete honako irudi hau ikusi nuen sare sozialetan.

Wikipediatik aterata dago; hemendik: https://eu.wikipedia.org/wiki/Italiako_hizkuntzak. Deigarria da. Irudi batek mila hitzek adina balio du.

Soziolinguistika ofiziala

Soziolinguistika ofizialak onartu egiten du Italiako egoera linguistikoa oso frakmentatua dela. Hori horrela gertatzen da –diskurtso “ofizial” horren arabera– “batasun politikoa” eta “estandarizazio linguistikoa”, biak ala biak, berandu “gertatu” zirelako. (Ezin dut komilla gehiagorik erabili).

Esan ohi da italiar hiztunek lau erregistro erabiltzen dituztela:

  • Italiera estandarra, batua
  • Tokian tokiko italiera (erregionala), ziur aski, tokian tokiko hizkuntzaren eragina jaso duena.
  • Koine dialektala (dialekto erregionala). Koine tokian tokiko nolabaiteko hizkuntza komuna da, hainbat “dialekto” nahasten lortzen dena. Ingurune urbanoetan garatzen da bereziki.
  • Tokian tokiko “dialektoa“. Batez ere landa eremuan mantentzen da.

Konplexutasun horren baitan, egoera egonkor samarra dela aurkeztu ohi dute. Gutxitan azaltzen dira horren atzean dauden botere-dinamikak.

Hizkuntza vs. dialektoa

Italian, soziolinguistika ofizial horren arabera, hizkuntza gutxituak eta dialektoak daude. Hizkuntza gutxituak enklabe linguistikoetan biltzen dira, gehien bat mugetatik gertu, eta muga horien gorabeherekin zerikusia dute neurri handi batean: frankoprovenzera, okzitaniera, piemontera, liguriera, friuliera… Dialektoak bestelakoak dira: italieraren jatorri bera dute, baina prestijio ezberdinak. Estandarrak hainbat dialekto hartzen du bere baitan.

Zorionez, klasikoa da hizkuntzen eta dialektoen arteko ezberdintasuna zalantzatan jartzen duen ideia. Italiako dialekto guztiak aldi berean sortu ziren latinatik, erromako inperioa desegin zenean. Ezberdinak dira azpian zuten sustratoagatik (adib. Toskanan pentsatzekoa da sustratu etruskoa egongo zela) eta gerora izan duten historiagatik. Zergatik batek hizkuntza-izaera eskuratu eta besteak dialektoak izatera mugatu? Garbi da erantzuna ezin dela linguistikoa izan.

Napolierak 7.500.000 hiztun ditu eta Italiako bigarren hizkuntza da. Garai batean lingua franca izan zen New York-era emigratzen zuten italiarren artean.

Ongi etorri Hegoaldera

“Bienvenido al Sur” umorezko film bat da (izenburua gaztelaniaz jarri dut, horrela ikusi nuelako). Zinema arina da, pretentsio handirik gabekoa. Funtzionario italiar baten gorabeherak kontatzen ditu. Hankasartze baten ondorioz Napoli aldera bidali dute zigortuta. Haren beldurrak eta haren bizipenak kontatzen dira filmean. “Ocho apellidos vascos” filma etorri zait burura. Planteamendua berdin-berdina da. Ustez bi kulturen arteko talka islatu nahi du era amablean. Emaitza, ordea, kolonialista da erabat. Topiko guzti-guztiak islatzen ditu: napolitarra funtsean jende ona da: hezigabea eta kulturagabea, baina jende ona. “Basati onaren” mitoa elikatzen du alegia. Bitxia da hizkuntzari ematen dioten tratamendua. Animatzen bazarete, ikusi… baina ez ahaztu begirada kritikoa.

Zinemaz ari garela… noiz edo noiz zalantza bat izan dut: dialektoa edota tokian tokiko hizkera nola doblatu beste hizkuntza batera? Napolieraren agerpena nola agerrarazi gaztelanieraz? Nola itzuli behar dira napolierazko testu-zatiak edo esamoldeak? Imajinatzen dut gehienetan tokian tokiko hizkera ez-formaltasunarekin, ahozkotasunarekin eta argotarekin lotzen dela, eta horrekin nahikoa dela: aldaera diatopikoa diastatiko bihurtzen da eta kitto. Beste kontu bat da helburua denean tokiko hizkera horren beraren existentzia azpimarratzea. Gai interesgarria iruditzen zait. Adibiderik ezagutzen duzue, euskararen kasuan?

Zinema eta hizkuntzaren biziberritzea

Hile honetan bertan Linguapax Review aldizkaria argitaratu da: 2022 urteari dagokion zenbakia, hain zuzen. Zinemari eta hizkuntzaren biziberritzeari buruzko zenbaki monografiko bat da. Interesgarria. Kasualitatez Napolierari buruzko artikulu bat argitaratu dute bertan: “O Nnapulitano, lengua scarpesata: dô cinnema â ficscionna”. Massimiliano Verdek, Accademia Napoletanako presidenteak, idatzi du.

Napoliko zinemaren historiari errepaso bat egin ondoren, egilea kexu da, gaur egun zineman napoliera agertzen denean, oso ideologia linguistiko negatiboekin lotzen delako. Haren esanetan, hizkuntza folklorearekin, indigenismoarekin edota bortizkeriarekin lotzen dute etengabe. Indigenismoa ageri da lehen komentatu dugun “Ongi etorri hegoaldera” pelikulan. Bortizkeria, “Gomorra” serie ezagunean, esate baterako.

Ezagutzen duzue Gomorra, ezta? Bost denboraldi dira eta, egia esatera, ideologiak alde batera utzita, oso ikusgarria iruditzen zait. Ez dut spoiler egingo; bitxikeria bat kontatu besterik ez. Kontua da amaierako sintonia napolieraz kantatua dagoela: “Nuje vulimme na Speranza“. Youtuben bada bideo bat, abestia italieraz eta napolieraz azpititulatua ageri duena. Ahal baduzue, entzun eta irakurri. Oso ariketa didaktikoa iruditzen zait, hizkuntza bien arteko aldea ikusteko: https://youtu.be/zO_70ooPRwg

Linguapax Review pdf formatuan eskuratzeko, hemen: https://www.linguapax.org/linguapax-review-ca/

Musika eta hizkuntza

Wikipediaren arabera, Italiako kantugintza klasikoarekin identifikatzen ditugun kantu ezagun asko eta asko, napolieraz kantatzen dira: O sole mio edo Funiculi, funiculá, esate baterako. Bada musika talde bat, L’Arpeggiata, oso esanguratsua dena bere proiektuetan goi-mailako musikariak biltzen dituelako. Musika barrokoa lantzen du era berritzailean. Album oso bat du Napoliko (eta napolierazko) kantuei dedikatua: Alla Napoletana. Hemen entzun ahal da: https://youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_laCx-BaGc0E1Ug9ShZeOGXiOKKoZf5g2I

Liberato ere napolieraz abesten duen musikari bat da. Hip-hop egiten du. 2017an atera zuen lehen singlea eta arrakasta lortu zuen berehala. Berezia da anonimatoaren aldeko apustua egiten duelako eta inoiz ez duelako bere benetako identitatea aitortu. Hau izan zen bere lehen lana: https://youtu.be/73Ns52Cb7_A

Eta hau oso-oso gainetik begiratuta. Bitxia da ze gutxi dakigun horren urrun ez ditugun hizkuntzei buruz!