Hizkuntzei buruzko mitoak eta sinismenak

-n -kargitaratuta
Erantzun

TED hitzaldiak ezagutzen dituzue? Deigarriak egin zaizkit beti, horien inguruan antolatzen den eszenografiak erabat konbentzitzen ez banau ere. Edonolako gaiei buruzko hitzaldiak dira, 15-18 minutu ingurukoak. Antolatzaileek esan ohi duten bezala, “zabaltzea merezi duten ideiak” zabaltzea dute helburu. Beste kontu bat da nork erabakitzen duen “zabaltzea merezi duten ideiak” zein diren. Hitzaldi dibulgatiboak dira. Horretarako, azalpen errazak ematen dira, modu arinean, eta sarritan istorioen bidez edo umore ukitu batekin. Publikoarengana erraz iristeko moduan dauden pentsatuak, batez ere publiko gaztearengana. Erritmoa erabat zaintzen da; baita arreta erakartzeko eta arretari eusteko moduak ere. Esaten dutenez, lau ezaugarri izan behar dituzte: (a) originalak izan behar dira (bi zentzuetan); (b) zerbait egitera bultzatuko duen gogoeta bat izan behar dute oinarrian; (c) pertsuasioarekin jolastu behar dute; eta (d) lotura emozional bat eraiki behar dute entzulearekiko.

Topaguneak Marina Massaguer soziolinguista katalanaren TEDx hitzaldi bat argitaratu du bere youtube kanalean, euskaraz azpititulatua. “Hizkuntzei buruzko mitoak eta sinismenak” du izenburua. Hitzaldi bikaina da: horrelako hitzaldi baten ezaugarri guztiak betetzeaz gain, argudioz eta arrazoiz ederki josita dator. Meritua du horren denbora laburrean egoera horren ongi definitzeak. Barkatu metafora belizista erabiltzea, baina… bonba bat da! Bonba kognitibo-emozionala, ideia eta argudio hegemonistak lehertarazteko pentsatua.

Irakurtzen jarraitu aurretik aholku bat: bideoa ikusi. 18 min besterik ez dira, eta merezi du.

Hiru ideia azpimarratuko nituzke:

Bat. Hizkuntza ez da komunikazio hutsa. Identitatea da. Identitatea ez da kontu maltzur bat. Identitea ez da banderatxo baten atzetik ibiltzea. Identitatea da talde batekin identifikatzea. Tokian tokiko hizkuntza ikastea talde horretan parte hartzeko gogoa erakusten du. Horrek ez du zure identitatea deusezten. Kultura bat zureganatzea ez da zurea baztertzea

Bi. Esan izan da gaztelania neutroa dela, ez duela ideologiarik. Baita zera ere! Denok dugu ideologia. Hizkuntza politika ez da soilik hizkuntza gutxituek egiten dutena. Dena da hizkuntza politika. Amazonen euskaraz ezin erostea hizkuntza politika da. Estatuek eta enpresa handiek hizkuntza politika egiten dute etengabe. Hizkuntzei dagokienez, neutraltasun-jarrera bat hartzea indarrean dauden dinamiken eta inertzien konplize izatea da.

Hiru. Hizkuntza batzuek nonahi eta zernahietarako balio dute eta beste batzuek ez? Ez al dugu mundu berdinkide eta justuagoa nahi? Beste mundu bat posible da… eta desiragarria. Mundu bat non hizkuntza guztiak hitz egiten diren eta non identitate guztiak aintzat hartzen diren. Mundu bat, bere baitan aniztasuna gordetzen duena. Aniztasuna ez dugu lortuko ingelesa ikasita (ingelesak milaka eta milaka hiztun ditu honezkero, ez du gehiagorik behar), baizik eta tokian tokiko hizkuntzak ikasten edota, bestela, munduko txoko guztietatik etorri diren auzokideon hizkuntzak ikasten.

Oharra: Testu honen ildo beretik, Marina Massaguer-ek Xavier Vila-k eta Avel·lí Flors-Mas-ek  argudio-sorta eshaustibo bat landu dute, herrialde katalanetako gazteei begira. Hura ere oso interesgarria da. Txerrak euskaraz argitaratu du Garaigoikoa blogean: hemen. Merezi du irakurtzea!

Justizia Soziolinguistikoa (eta 2)

-n -kargitaratuta
Erantzun

Hizkuntza politika justuak

Katalunian ere justizia sozialaren ikuspegi hori lantzen aritu omen dira. Duela gutxi Sergi Morales-Galvez irakaslearen erreferentzia batzuk iritsi eta bere artikulu bat topatu nuen: Què són polítiques lingüístiques justes? Els paradigmes actuals de la justícia lingüística

Egileak hasieratik aitortzen du  azterketa liberalismo igualitarioaren ikuspegitik egina duela. Tradizio liberalaren bi premisak gogorarazten ditu: (a) indibidualismo morala: norbanakoa da eskubideen sujeto; kolektiboen eskubideak soilik dute zentzua norbanakoek bere egiten dituzten neurrian; hizkuntzekin berdin; (b) pluralismo etikoa; ongiaren eta gaizkiaren kontzeptzio ezberdinak ditugu, eta denak dira balekoak.

Esan bezala, liberalismotik egindako azterketa bat da eta ikuspegia komunitarioa falta du. Hutsune hori onartzen du egileak berak. Komunitateak, azken batean, praktika sozialak, tradizio kulturalak, ikuspegi sozial partekatuak…biltzen ditu. Kontua zera da: zenbateraino hartu behar dira kontuan? Komunitateei balio intrinsekoa aitortzen zaie? Edo soilik norbanakoek garrantzia ematen dioten neurrian? Planteamendu komunitarioen eta liberalen arteko aldea hortxe omen dago.

Ikuspegi liberaletik justizia sozialaren mamia, funtsean, zera da: (a) norbanakoek baloratzen dituzten ondasunak eta interesak identifikatzea eta (b) ondasun horiek era ekitatiboan elkarbanatzea, irizpide jakinen arabera. Ariketa horretatik sortzen dira elkarbizitza gobernatuko duten eskubideak eta betebeharrak.

Nola ekarri hori guztia hizkuntzen arlora? Hizkuntza aniztasuna nola antolatu behar da, justizia eta ekitatea helburu baldin baditugu? Artikuluak ez du argi askorik ematen.Groso modo, ohiko 3 alternatiba azaltzen ditu: instrumentalismo linguistikoa (hizkuntza bat badugu, zertarako gehiago?), territorialismo linguistikoa (zona bakoitzan, hizkuntza bakoitzaren indarraren arabera, hizkuntza bat edo beste hautatzea), pluralismo linguistikoa (lurralde osoan hizkuntza biak ofizialtzea)… Sinplifikazio bat da, baino balio dezake ideia bat egiteko.

Egileak horren guztiaren kritika egiten du. Eta hiru hutsune nagusi ikusteko dio marko teoriko honi:

  • Enfoke distributiboa (zenbat euskaldun eta zenbat erdaldun dagoen zonalde batean) ez da nahikoa; enfoke erlazionala behar da. Pertsona horiek guztiak kalean interakzionatzen dute. Interakzio horiek igualitarioak izan behar dira. Igualitarismo erlazionala deitzen diote horri.
  • Komunikazioaren eta identitatearen arteko dilema faltsua da. Komunikazioa ez da soilik informazioa ematea eta hartzea. Kooperazioa ere komunikazioa da, baita botere-harremanak kudeatzea ere. Hizkuntza balio indexatorioa du: pertsonak sailkatzen eta kategorizatzen ditu. Tarte txikia da kategorizaziotik hierarkizaziora doana.
  • Kontestua funtsezkoa da, hizkuntza hautatzeko eskubidea benetan erreala den jakiteko. Ekitatea horretara eraman behar da. Hizkuntzak hautatzeko pizgarriak eta mugak aztertu behar dira: zuzenak eta zeharkakoak, esplizituak eta inplizituak, kontzienteak eta inkontzienteak, sozialak, ekonomikoak, politikoak, lokalak, estatalak, globalak… Hor ikusiko dugu benetan ekitatea zenbaterainokoa den.

Iruditzen zait hiru kritika horietatik tiraka, ideia interesgarriak atera ahal direla, justiziaz soziolinguistikoaz gogoeta egiteko. Hiru kritika horietatik eta ikuspegi komunitarioa gehitzetik, jakina.

Artikulua osorik hemen: https://raco.cat/index.php/REAF/article/view/369994/463712 

Kontzientizazioa

Maite Puigdevall eta Joan Pujolar soziolinguista katalanek ez dute justizia sozialez hitz egiten; justizia soziolinguistikoa terminoa erabiltzen dute; justizia sozialaren kontzeptua hizkuntzaren egoerari aplikatua, alegia. Haien hitzaldi bat ikus daiteke youtube-n: «Conscienciació i agència en la construcció de la justícia sociolingüística»

Kontzientizazioa… Hitz bitxia. Portugesezko conscientização hitzetik dator. Paulo Freirek proposatu zuen, teoria kritikoan oinarritua.  

Maite eta Joanen ustez, justizia soziolinguistika ez da kontzeptu itxi bat… eztabaidarako eta borrokarako espazio bat da, injustizien gaineko kontzientziarekin zerikusi duena.

Paulo Freirek hiru fase bereizten zituen kontzientizazio-prozesu horretan: (a) fase magikoa, (b) fase inozoa eta (c) fase kritikoa. Oso gutxi gorabehera azalduta; fase magikoan mendekoak inpotentzia sentitzen du, kontra dituen indarren aurrean. Ez du ulertzen gauzak zergatik gertatzen diren eta etsi egiten du. Fase inozoan arazoak ikusten hasten da, baina dimentsio indibidual batetik soilik. Bere egiten ditu menderatzailearen ideiak eta jokabideak; eta ez daki bere burua nola askatu. Fase kritikoan sistema opresiboaren egitura ulertzen du bere osotasunean; gertatzen denaren arrazoiak ulertzen ditu; autoestimua eta autokonfiantza lortzen ditu, eta sistema aldatzeko aliantzak lantzen ditu.

Ederra da ikustea teoria kritiko horiek XXI. mendean ere lekutxo bat izan dezaketela. Ez zaizue iruditzen?

Hitzaldia hemen ikusgai: https://www.youtube.com/watch?v=2BmBubd545w 

Testu honen lehen parte irakurtzeko: hemen

Justizia Soziolinguistikoa (1)

-n -kargitaratuta
Erantzun

Kirmen Uribe

Orain dela gutxi, elkarrizketa bat egin zioten Kirmen Uriberi “11 entzuteko” saioan. Gustatzen zait Kirmen Uribek gauzak nola azaltzen dituen: badu erradikaltasun puntu bat, baina formetan oso pertsona goxoa da eta poesia ukitu bat uzten du hitzartze bakoitzean. Geroko mahai-inguruan ere parte hartu zuen, euskararen egoera hizpide.

Kirmenek bi mugimentu edo bi sentimendu ikusten ditu, euskararen inguruan; biak elkarrekin txirikordatuak. Batetik garbi ikusten du euskararen “afera” eskubide kontua dela, eta eskubide zibilekin loturik dagoela. Euskararen alde egitea komunitate bat bizirik izateko eskubidea defendatzea da. Hortaz, hizkuntza indarberritzea beste eskubide eta beste borroka askorekin dago harremanetan: natura, queer, berdintasuna… Arlo horietan gertatzen den bezala, urratsak ematen direnean ere, ezin dugu pentsatu dena egina dagoenik. Adi egon beharra dago, guardian…

Bestetik, aldarrikatzen du euskaraz hitz egitea mundua hobetzeko modua dela: mundu jasangarriagoa, gustagarriagoa, dibertsoagoa eta koloretsuagoa izateko modua, alegia.

Programa osorik hemen: https://www.eitb.eus/eu/nahieran/saioak/11-entzuteko/2024-06-04/osoa/9067/233300/

Justizia soziala

Kirmenen diskurtsoan Kontseiluak planteatu izan dituen hainbat ideiaren zantzuak ikusi ditut. Izan ere, Kontseiluak adostasun berriak lantzeko beharra aldarrikatzen duenean, justizia sozialaren ideia erdigunera ekartzea planteatu izan du: “hizkuntzaren afera ez da euskaldunon kontua soilik, baizik eta hori gainditzen duen zerbait, demokraziarekin eta justizia sozialarekin lotuta dagoena.  Hizkuntzaren auzia auzi demokratikoa eta justizia sozialekoa da”.

Aroak ere –euskara indarberritzeko eta euskaldunok ahalduntzeko marko estrategikoak– euskara biziberritzeko prozesuak justizia soziala eta gizarte-inklusioa bilatu behar dituela dio. Are gehiago, planaren nahi estrategikoa da “euskal hiztun aktiboak eta ahaldunduak dituen komunitatea indartzea, gizarte ekitatibo eta justua eraikitzeko helburuz“.  Neurrietan ere horretaz dihardu, euskararen erakargarritasuna lantzea proposatzen duenean; euskara ekitatearekin, justizia sozialarekin, ekologiarekin, jasangarritasunarekin eta erresilientziarekin lotuz.

Ez dakit ideiak erabat berdinak ote diren, baina oso sintonia interesgarria ikusten diet. Noizbait entzun dut, kontsentsoak nahi direnean, kontzeptuak gehiegi ez zehaztea komeni dela. Ez dakit, bada! Zehaztu ahala, joango gara ikusten!

[Hemen] jarraitzen du.

#Kiroletik bagoaz [3]: zertan da?

-n -kargitaratuta
Erantzun

HAMAR

Gaztelaniaz “estado del arte” esaten zaio. Gaztelaniazko Wikipediaren arabera, anglizismo bat da, state of the art espresiotik eratorritakoa. Gaztelaniaz ez litzateke horrela esan beharko: «puntero», «lo último» edo «[lo más] avanzado» esan beharko litzateke. Euskaraz ez dut antzeko espresiorik aurkitu. Agian… «gai zertan den», «egungo egoera» edo horrelako formularen bat proposatu beharko genuke…

Zertan da gaur egun euskararen sustapena kirol arloan?

HAMABI

Soziolinguistika Klusterrak «D ereduko kirola» izeneko proiektuak hiru geruzeko planteamendu bat proposatzen du; eragiteko hiru eremu, nolabait azaltzeagatik:

  • Lehen geruza: KIROLA
  • Bigarren geruza: KLUBA
  • Hirugarren geruza: TALDEA

Testu honetan ageri diren ideia asko proiektu horren memorian agertzen dira.

HAMAIRU

Ikuspegi makroan bada zer eginik. Berriak dira Kirol Legea eta Kirol Lanbideen Legea. Izen ofizialak ponposoagoak dira: 2/2023 LEGEA, martxoaren 30ekoa, Euskadiko jarduera fisikoaren eta kirolarena eta 8/2022 LEGEA, ekainaren 30ekoa, Euskal Autonomia Erkidegoan jarduera fisikoaren eta kirolaren arloko lanbideetan sartzeari eta jarduteari buruzkoa. Urteak generamatzan horien zain, aurrerabideak ekarriko zituztelakoan. Bai… berrikuntza bat edo beste ageri dira, baina ez nahikoak. Kirol lanbideen legeak ezartzen du B2 maila beharrezkoa dela entrenatzailea eta begiralea izateko (jakina… baldin eta diru publikoarekin antolatutako jarduera batean jardun behar badu, eta beti ere, tokian tokiko egoera soziolinguistikoaren arabera…). Kirol legeak, bestalde, onartu egiten du kirola euskararen erabilera sustatzeko tresna ere badela. Askoz berrikuntza gehiago ez. Gutxi? Asko?

Araubidetik harago, badago zer landu. Esango nuke aldaketa kulturalak direla benetan behar direnak: zentzu komuna irabaztea, adin-tarte batzuetan behinik-behin kirol jarduerak euskaraz egin behar direla zabaltzea, sinistea eta sinistaraztea.

HAMALAU

Agian interesatuko zaizue. kirol arloan euskararen erabilera sustatzeko Eusko Jaurlaritzak prestatu zuen plana gainbegiratzea: hemen.

HAMABOST

Badira urteak lan munduko euskara planen metodologia kirol-erakundeetara ere eraman direla. Kirol-entitateetan euskara-planak egitea edota entitatean euskararen erabilera erosoa izateko erabakiak hartzea (babesgune kontzeptua hortik dator) bigarren geruzara eramaten gaitu.

Euskara-planen metodologia gehiegitxo sistematizatu dela entzun dut. Eraginkortasunaren bila oso prozesu estandarizatuak garatu dira. «D ereduko kirola» proiektuak ikuspegi etnografikoagoa proposatzen du, kluba sakontasun handiagoz ezagutzea ahalbidetzen duena:

  • Bere historia, bere ibilbidea, bere sinbolak…
  • Kluba bera: egoitza, partaideak, egitura, testuingurua…
  • Klubaren praktikak, errutinak, harremanak, emozioak…
  • Klubaren komunikazio sistema…

Entitatearen kulturan (kultura txikian) euskara txertatzea da kontua.

HAMASEI

Taldea praktika-komunitate baten gisa ulerten dute: jende multzo bat, helburu komun bat duena, ahalegin komun batean ari dena, praktika batzuk eta gauzak egiteko modu bat partekatzen dituena. Erronka da, beraz, nola lortzea euskara komunitate horren parte bat izatea.

Niri, egia esan, hirugarren geruza hori egiten zait bereziki interesgarria. Esan izan da entrenatzailea dela taldearen erdigunea. Iruditzen zait Klusterrak egindako lanetan ideia hori erlatibizatu egiten dela… baina oraindik ere badago hor zer landu.

Hurrengo batean izango da!

#KiroletikBagoaz [2]: Herrigintza

-n -kargitaratuta
Erantzun

SEI

Europako Kirol Gutunak dioenaren arabera, jarduera fisiko bat –antolatua zein antolatu gabea– kirola da, baldin eta helburu hauetako baten bat badu: a) egoera fisikoa eta psikikoa hobetzea edo eustea, b) gizarte-harremanak garatzea edo c) lehiaketan emaitza onak lortzea. Nire hitzetara ekarrita: jarduera fisikoa kirola da, baldin eta hiru helburu hauetako bat edo batzuk baditu: a) osasuna, b) sozializazioa (harremanak) eta c) lehia (eta gozamena).

ZAZPI

Nik neuk bi ezaugarri gehiago gehituko nituzke: (d) balio sinbolikoa (partaide izatearen harrotasuna) eta (e) balio hezitzailea. Entzun izan dut kirola bizitzaren eskola dela, bizitzan gertatzen den guztia kirolean ere gertatzen dela. Balio hezitzailea hortik datorkio. Afera horiek guztiak ingurune kontrolatu batean gertatzen direnez, kirolak aukera handiak ematen ditu haur eta gaztetxoak balioetan hezteko.

ZORTZI

Edonola ere, zerbait azpimarratu behar bada, kirolaren sozializazio-ahalmena da hori. Kirolaren inguruan harreman-sareak sortzen dira. Eta gizarte-kohesioa ahalbidetzen da. Kirolak (eta aisialdi hezitzaileak) komunitateak dinamizatzeko eta aktibatzeko ahalmen ikaragarria du. Kirola herrigintza da.

Izan ere, orain arte kohesio soziala ahalbidetu duten instituzioak (familia, auzoa, kalea, eskola…) askotxo aldatu dira (aldatzen ari dira); eta, neurri batean, komunitatea egituratzeko zuten ahalmena ahulduz joan da (kasu batzuetan baita desagertu ere). Familiaren egitura eta funtzionamendua aldatu da. Espazio publikoa ere aldatu da. Pribatizatu eta merkantilizatu egin da. Harremantzeko espazio berriak sortu dira (sare sozialak, ingurune digitala). Horren aurrean badira bir-mobilizazio baten beharra aldarrikatzen dutenak. Dinamika komunitario berriak behar dira.

Kirolak (eta aisialdi hezitzaileak) komunitatea josteko baldintza interesgarriak ditu: a) gertukoa da; b) atxikimendu librean oinarritzen da; c) helburu hezitzailea du; d) sarritan herri ekimena du atzean, autoeraketa; d) afektiboa da, pertsonarteko harremanak indartzen ditu, eta e) aukera handiak ematen ditu espazio publikoa berreskuratzeko, aktibatzeko eta dinamizatzeko, baita ekipamendu publikoak ere…

BEDERATZI

Zergatik da kirola funtsezkoa euskara indarberritzeko proiektuetan? Oraindik ere azaldu beharra al dago?

#KiroletikBagoaz [1] : Kirola, euskara eta naziogintza

-n -kargitaratuta
Erantzun

BAT

Euskal Herrian Euskaraz taldeak Euskaltzale Independentisten Topaketak antolatu zituen urrian. Patxi Gaztelumendik ekarpen mamitsua egin zuen euskara, kirola eta naziogintza hizpide hartua. Ondo egindakoak eta hutsuneak birpasatu ditu: Tourraren inguruan euskararen alde sortutako dinamika; Hamabi futbol kluba eta Union Tutera; Zegama-Aizkorri eta Gorbeia Suzien; Pilotagintza; baita arbitroek edota komunikabidek euskaraz diharduten kirolariei emandako egurra ere…

Gogoetatxo interesgarri bat egin zuen… Zenbat kirol-zinegotzi dago Euskal Herrian? Koordinatzen dira? Naziogintza eta herrigintza ikuspegirik al dute? Nor dira EHBildu edo EAJren kirol arduradunak? Inork ezagutzen al ditu? Handik ere euskararen ikuspegia sustatzen al da?

Bada hor zer pentsatu.

BI

Barandiaran fundazioak argitaratzen duen Eusko Folklore Urtekariaren azken aleak kirolaren antropologiaz dihardu. Artikulu interesgarri bat ageri da bertan: Kirolaren garrantzia nazio nortasuna osatzean. Artikuluak identitate anitzak ditugula azpimarratzen du: norbanako, gizarte zein talde gisa. Nazio-identitatea kolektibitate historiko-kultural bateko kide izatearen sentimendua da eta kirolak, gizarteratze elementua den aldetik, paper garrantzitsua joka dezake identitate hori sortzen. Kirolak gizarteko klaseen arteko mugak ere gainditzen dituela gogoratzen du, eta herri baten kohesioa ahalbidetzen duela.

Aipatzen du kirolaren erabilgarritasuna ezberdina dela estatua duten nazioen ikuspegitik eta estaturik gabeko nazioen ikuspegitik. Estatuek barne-kontraesanak biguntzeko eta kohesio artifiziala sortzeko erabili izan dute kirola: estatua zenbat eta autoritarioagoa izan, orduan eta argiagoa erabilera.

Perspektibatik ikusita deigarria egiten da: “autonomien estatuan” errazagoa izan da hezkuntza sistema (gutxi gorabehera) propio bat sortzea, selekzio ofizial propio bat sortzea baino. Zeozergatik izango da.

HIRU

Invictus filma ikusi duzue? Nelson Mandelak, gobernua eskuratu ondoren, Hego Afrikako gizartearen kohesioa du erronka. Filmean errugbia erabiltzen da horretarako. Benetako istorio bat da eta benetakoa omen da bertan agertzen den aipua: “kirolak mundua alda dezake”. Lidergoari buruzko istorio bat dela esan ohi da. Ez horixe! Kirolaren kohesio-indarrari eta identitateari buruzko filma dela esango nuke nik.

LAU

Kezka bat izan dut gogoan sarri. Harmailetan “Gu euskaldunak gara, Euskal Herrikoak” kantatzen dugunean eta “Yo soy español, español, español…” kantatzen dutenean… gauza bera ari gara esaten? Ezta hurrik eman ere! Alde ederra dago “gu-geu izan nahi dugu” esatetik “denon gainetik egon nahi dugu” esatera.

Horixe bera defendatzen zuen Moulines irakasle eta filosofoak orain dela hainbat urte. Txalaparta argitaletxeak bere liburu bat argitaratu zuen euskaraz: Manifestu nazionalista, are separatista ere esango nioke, estutuz gero. Herri txikien eta herri handien nazionalismoak erro-errotik ezberdinak direla defendatzen zuen: ez dute zerikusirik estaturik gabeko herrien nazionalismoa eta estatuen hegemonismoa. Jakin aldizkariak horri buruzko artikulu luze bat argitaratu zuen 2007an. Hemen: Jakin 162. 2007 – Jakin.eus. Merezi du irakurtzea.

BOST

Oker ez banago, bizitza osoan hiru aldiz egon naiz Mendizorrotzeko futbol-zelaian, eta horietako bat BAI EUSKARARI ekitaldia izan zen. Beste biak? Alaves-Osasuna derbi bat eta Euskadiko Selekzioaren partida bat.

Iaz Napolira joan nintzen alaba bisitatzera, noiz eta hango taldeak bertako liga irabazi zuen egunean. Garai batean aurkariek adarra jotzen zieten Napoliko zaletuei, “Vesuvio erutta, tutta Napoli è distrutta!” leloarekin (Vesubioak eruptatu egiten badu, Napoli suntsitua geratuko da)… Napolitarrek leloa adoptatu egin zuten eta harrotasunez ohiukatzen dute orain: “Vesuvio erutta, tutta Napoli è distrutta!”. Ikaragarria da futbolak bertan duen kohesio-indarra.

Lyon eta frankoproventzera

-n -kargitaratuta
Erantzun

IAZKO UDAN, Lyon eta inguruetan ibili ginen oporretan. Hainbat apunte jaso nituen, orain arte garbira pasatzeko parada izan ez badut ere.

1.

Lyon frankoproventzera hizkuntzaren eremuan dago. Frankoproventzera Frantzia, Italia eta Suitzako hainbat lurraldetan mintzatzen da, eta hiru estatu horien arteko mugaldeetan du indar gehien. Lyonen presentzia urria du. Bisitaldian aipamen bat edo beste entzun genuen, baina ezer gutxi…

2.

Euskara, katalana, alsaziera edota bretoiera alde batera utzita, linguistika klasikoak bi eremutan banatu ohi zituen Frantziako hizkuntzak: oc hizkuntzak (okzitanieraren eremukoak) eta oil hizkuntzak (egungo frantsesaren oinarriak). Frankoproventzera trantsizio modukotzat jotzen zen, eta izenik ere ez zuen izan, 1873 urtera arte. Graziadio-Isaïa Ascoli hizkuntzalari italiarra izan zen, hain zuzen ere, urte horretan Rhône-Alpes zonaldeko aldaerak frankoproventzera etiketapean sailkatzea proposatu zuena. Harek garbi ikusi zuen frankoproventzera ez dela bi hizkuntzen arteko nahastura berankorra, baizik eta hizkuntza beregaina, eskubide osoz.

3.

Horregatik, hizkuntzalariek asmatutako hizkuntza izatearen fama du frankoproventzerak, hizkuntza imajinatua izatea, alegia (gainerako hizkuntzak ere, neurri batean, imajinatuak izan ez balira bezala).

Ascolik continuum linguistikoen ideia defendatzen zuen. Haren ustez, erreza da bereiztea nederlandera estandarra non amaitu eta alemaniera estandarra non hasten den. Ez da horren erraza, ordea, nederlanderaren aldaerak non amaitzen diren eta alemanieraren aldaerak non hasten diren jakitea. Kontu linguistikoak dira, baina baita politikoak ere.

4.

70ko hamarkada aipatu ohi da nazionalismo francoproventzalaren sorrera gisa. Garai hartan sortu zen Arpitania neologismoa, proiektua eta lurraldea izendatzeko. Hizkuntzari ere arpitanoa deitu zitzaion.

Mugimendu interesgarria izan zen: kulturala eta politikoa aldi berean. Aostako bailaran hartu zuen indarra, bereziki. Horri buruzko dokumental bat dago sarean: https://vimeo.com/41194738. Antza denez, Krutwig (bai, bai… “gure” Krutwig) tartean ibili zen eta izan zuen nolabaiteko zerikusia mugimendu horren sorreran. Artikulu bat idatzi zuen Arno de Mendiguri ezizenarekin, Arpitaniak kultura zein hizkuntzaren aldetik proiektu beregaina izan behar zuela defendatzeko.

4.

Natalia Bichurina-k eta Christiane Dunoyer-ek Saboiako egoera soziolinguistikoa aztertu zuten 2021ean. Bost hiztun-tipo definitu zituzten:

  • Jatorrizko hiztunak edo natiboak. Francoproventzera lehen hizkuntza gisa jaso zuten, kasu askotan, frantsesarekin batera.
  • Hiztun berankorrak. Hizkuntza ez zuten txikitan jaso, baina izan zuten  harekin nolabaiteko harremana, eta ziur aski ulertu egiten zuten.
  • Hiztun ikustezinak edo “mamuak”. Nolabaiteko gaitasuna izanik ere, gaitasun hori izkutatu edota ukatu egiten dute.
  • Hiztun hartzaileak. Ulertu egiten dute baina ez dira hitz egiteko gai.
  • Hiztun berriak. Hizkuntza familiatik kanpo eskuratu dute.

Tipologia horretatik abiatuta, bertan agertzen diren hizkuntza ideologiak aztertu zituzten bereziki. Ideia batzuk:

  • Hiztun berankorrentzat edo hiztun berrientzat, aski da esaldi batzuk esateko gai izatea, pertsona hiztuntzat hartzeko. Jatorrizko hiztunak exigenteagoak dira.
  • Iritzi kontrajarriak ikusten dira hizkuntza estandarrari buruz.
  • Gure artean bezala, bada balio edo prestigio kategorizazio bat: jatorrizko hiztuna – hiztun berankorrak – hiztun berriak – ez hiztunak

5.

Bitxikeria batzuk ere badira. Proventzatik urrun,  Italiako hegoaldean, Apulia eskualdean, badira bi komunitate txiki, frankoproventzeraz mintzatzen direnak (aldaera horri Faetar edo Faetar-Cigliàje deitzen diote). Kanadan ere, ba omen dira migrari komunitateak frankoproventzera gorde dutenak.

6.

Gehiago kuxkuxeatzeko loturak:

Bourdieu eta merkatu linguistikoak

-n -kargitaratuta
Erantzun

Bourdieu soziologo bete-betea da. Ez, ordea, askoren ustean, soziolinguista betea. Soziologiaren eta soziolinguistikaren arteko muga iraganezina ikusten dute batzuek. Klaseen arteko gatazkak ikertu eta ekinbidearen inguruko teoria bat sortu zuen Habitus kontzeptuaren inguruan. Botereaz jardun zuenez, bere lanek ezinbestean izan behar zuten inpaktua teoria soziolinguistikoan.

Linguistikak uste duenaren kontrara, egoera jakin batean zein hizkuntza erabiltzen den ez da soilik kontu linguistikoa. Ez da (soilik) hiztunen hizkuntza gaitasunaren edo motibazioaren araberakoa. Merkatu linguistikoak ere funtsezkoak dira. Horren arabera ekuazioa honela sinplifikatu daiteke: hizkuntza gaitasuna + erabiltzeko motibazioa + aldeko baldintzak.

Bitxia egin zait, azken asteetan haren hainbat aipamen aurkitu baititut, han eta hemen.

Rosa Ramos soziolinguista nafarrak proiektu berri (eta interesgarri) bati ekin dio: UHARRI soziolinguistika aplikatua [https://uharri.eus/]. “Haurren aurrean, helduak heldu” proiektuaren baitan eman zuen hitzaldi batean horren aipamen bat entzun nuen. Bere blogean ere horrelako ohartxo bat irakurri diot, hiztun berriei buruz ari denean: “… sortu dugu euskaldunen arteko binarismoa: hiztun berria edo hiztun zaharra, ihes egiterik ez dago. Sailkapenak, bistan da, hierarkia dakar: hizkera batzuk beste batzuk baino zilegiagoak dira eta hobeki kokatuta daude gure azoka linguistikoan.”

Kathryn A. Woolard soziolinguistikak artikulu bat argitaratu du Treballs de Sociolingüística Catalana aldizkariaren azken zenbakian: Bourdieu i l’economia de la llengua a Catalunya. Bertan Bourdieu-k kapitalen inguruan sortu zituen teoriak azaltzen ditu eta, kontraesanak kontraesan, teoria horiek herrialde katalanetan nola funtzionatu duten azaltzen saiatzen da. Kapital ekonomikoaz, sozialaz, kulturalaz eta sinbolikoaz dihardu. Horiek azaltzen dute merkatu linguistikoek nola funtzionatzen duten. Kapital ekonomikoa da zuzen-zuzenean dirutan bihurtu daitekeena. Kapital sozialaren atzean harreman-sare iraunkor bat dago: elkar ezagutzeko eta elkar onartzeko sare bat ,alegia. Kapital kulturalak forma ezberdinak hartzen ditu, instituzionalizatua izan daiteke edo barneratua. Kapital sinbolikoak ez du berezko izaerarik… gainerako kapitalek hartzen duten forma da, besterik ez. Zein da hizkuntza batek duen balioa (kapitala, alegia). Kapital linguistikoa sinbolikoa da nagusiki. Artikulua hemen: https://revistes.iec.cat/index.php/TSC/article/view/150528

Marina Massaguer irakasleak Llengua i Dret aldizkariak antolatutako topaketa batean parte hartu du: “Les mobilitats com a repte per a la sostenibilitat de les llengües minoritzades”. Harek ere gaia dezente landu du. Aztertu egin du katalanak zenbateko eragina du katalan-hiztun ez diren pertsonen kapitalizazio eta deskapitalizazio prozesuetan. Bereziki katalana lehen hizkuntza ez duten pertsonen inguruan egin ditu bere azterketak. Bi joerak ikusten ditu:

  • Bestelako kapitalak dituzten pertsonek (kapital linguistikoa, sinbolikoa zein soziala), litekeena da katalana beharrezkotzat ez jotzea.
  • Kataluniara iritsi eta beren burua deskapitalizaturik ikusten dutenek, ordea, katalana aukeratzat har dezakete, kapital berriak eskuratzeko; hots, balio sozial, ekonomiko eta sinbolikoak irabazteko: beren burua kapitalizatzeko.

Hitzaldia hemen ikus daiteke: https://www.youtube.com/watch?v=Aw_lIyvX8as

Ez dakit, bada. Ez dira ideia berriak, baina iruditzen zait horren guztiaren atzean badela gure soziolinguistika aberasten duen begirada ezberdin bat.

Hizkuntza politika berezitua hiruguneetan

-n -kargitaratuta
Erantzun

Mundiala izan da Kontseiluak antolatu duen manifestaldia. Mundiala izan ziren, halaber, joan den astean, berotze-ariketa gisa, Kontseiluak berak prestatu zituen jardunaldiak. Hemen dituzue ikusgai: Oldarraldiaren aurrean | Jardunaldiak

Gauza interesgarri asko esan ziren…baina, oldarraldiari buruzko kontuak alde batera utzita, Iñigo Urrutiak esandako hainbat konturekin geratu nintzen. Besteak beste, hainbat ardatz proposatu zituen, etorkizuneko hizkuntza politikak barneratu beharko lituzkeenak: eskolaz kanpoko jardueretan euskararen erabilera arautzea; eremu sozioekonomikoan eragilea, hizkuntza klausulen bidez; hizkuntza eskakizunak orokortzea; arnasguneak babesteko neurri juridiko eraginkorrak… Batek eman zidan bereziki arreta: hiriguneentzat hizkuntza politika berezitua diseinatzea.

Blog honetan bertan baditut hainbat testu, hirien soziolinguistikari lotuak. Besteak beste #EuskalHiria etiketa erabili izan dut horretarako. Hemen: #EuskalHiria

Iruditzen zait gaia gutxi landu dela… Euskaraldiaren testuinguruan, esate baterako, entzun dut saiakerak egin direla horrelako ekimen bat hirietan nola antolatu behar den definitzeko. Ez dirudi oso urrun joan direnik. Euskara sustatzeko ekintza planetan ere gutxitxo egin da. Euskara sustatzeko planen markoa berritu du duela gutxi Euskararen Aholku Batzordeak. Marko berriari AROA izena eman diote, eta, antza denez, datozen hilabeteetan marko hori maila lokalera nola egokitu landuko dute. Aukera ona izan daiteke sakontzeko.

Duela gutxi, horri buruzko liburu bat gainbegiratzen egon naiz: Urban Sociolinguistics
The City as a Linguistic Process and Experience. Bertan, iparralde globaleko eta hegoalde globaleko hainbat hiriren soziolinguistikaz jardun dute: Cairo, Mexiko, San Paulo, Dubai, London, Kyoto… Horien aurrean, gureak –Bilbo bera ere– txiki geratzen dira, baina testua interesgarria da oso.

Hitzaurrean hainbat oinarri proposatzen dira:

  • Aniztasuna da hirien ezaugarria. “Superdibertsitatea” esaten da gaur egun, aniztasunaren barruan ere aniztasun gehiago dagoela adierazteko. “Metro” aurrizkia ere erabili izan da: metroetnizitatea, hirietan etnizitatearekin jokatzeko modu berriak adierazteko; edota metrolinguistika, hirietako tokian tokiko praktika linguistikoak nabarmentzeko.
  • Izan ere, hirian sinismen, arau eta praktika linguistiko ezberdinak dituzten pertsonak biltzen dira. Bertan “elkarrekin ondo moldatzeko moduak” negoziatzen dituzte, baita hizkuntzari dagokionez ere. Arau sozialak negoziatzen dira. Negoziazio hori inoiz ez da neutroa… botere harremanek baldintzatua da erabat.
  • Hori horrela, kontua ez da hirian hitz egiten diren hizkuntzak zenbatzea eta mapeatzea, baizik eta jendeak hizkuntzekin zer egiten duen aztertzea, eta horrekin zer lortzen duen. Soziolinguistika urbanoak ez ditu hiztun-taldeen deskripzioak bilatzen. Hiztunen hautu linguistikoak ditu aztergai. Hiritarren bizitza linguistikoak aztertzen ditu: hiztunak non zein hizkuntza erabiltzen duen eta zergatik.

Nik neuk 3 puntu azpimarratuko nituzke:

  • Soziolinguistika klasikoak erregularitateekin lan egiten du: hiztun-tipo perfektoak bilatzen ditu, eta horien ezaugarriak esleitzen dizkio kolektibo osoari: euskaldunak zer diren, euskaldun hartzaileak… Soziolinguistika urbanoak hiztun errealekin lan egiten du, ordea: hiztun ez-perfektoekin.
  • Aniztasun horren baitan, migrazioen papera funtsezkoa da hirietan. Jatorri atzerritarra duten herritarrak euskarara erakartzea da gure helburua, jakina. Baina zein da heredentziazko hizkuntzen papera?
  • Hirietan beste inon baino are garrantzitsuagoa da arnasgune sozio-funtzionalak sortzea: euskara nagusi izango duten espazioak. Jakina. Nonbait entzun dut, horiekin batera, hizkuntzak solapatuko diren guneak ere behar ditugula; non hizkuntza gutxitua bideragarria izango den, hizkuntza bakarra izango ez bada ere. Garrantzitsua da euskararen arnasgune ez dena gaztelaniaren arnasgunea izan ez dadila. Agian espazio horietako batzuk babesguneak ere izan daitezke: “giro, egoera edota une aproposak, bertan murgiltzen direnak hizkuntzarekin esperimentatzeko eta probatzeko”.

Horra hor 3 gai, sakontzeko: (a) hiztun ez-perfektoak; (b) hizkuntza gutxituak eta heredentziako hizkuntzak; eta (c) arnasguneak, babesguneak eta espazio solapatuak

Erreta egotearen sindromea

-n -kargitaratuta
Erantzun

Higadura profesionalaren sindromea deitzen zaio. Burnout ere bai. Edo, nahiago baduzue, erreta egotearen sindromea. Langileak dituen idealen eta lanbidearen errealitatearen arteko talka da. Esaten dutenez, gizartegintzari lotutako lanbideetan gertatzen da sarritan. Erreta egotearen sindromea pertsona idealistek pairatu ohi dutela diote: pertsona solidarioak; autoexigenteak; ideia utopikoak dituztenak; ideia horiek lanbidera eraman nahi izan dituztenak; lanean  jendearen zerbitzuan egoteko perspektiba eta espektatiba dutenak…

Ez…  Burnout sindromea ez da nekea. Estresa? Ziur aski bai. Zerikusia du estres kronikoarekin; baina, izatez, ez da gauza bera. Estres horren aurrean ongi egokitzen ez jakitea da, erantzun desadaptatiboak izatea. Sintomak? Jendearekiko jokabide eta sentimentu negatiboak, baita emozionalki agortuta sentitzearen sentsazioa ere: dena dago gaizki; ez dago zer eginik; horretan lehen ere saiatu gara baina alferrik; hau betikoa da;… Ezaguna egiten zaizue?

Estres kronikoaren tratamendua bera ematen omen zaio (ematen zaionean). Orohar bi eratako estrategia  erabili ohi direla irakurri dut: erakunde mailakoak eta banakakoak. Erakunde mailan estrategia motibazionalak erabiltzen dira, edo laneko giroa hobetzearekin zerikusia dutenak.  Banakako estrategiek, oro har, autokontrol emozionalekin dute zerikusirik. Horretarako tresnak ematea da gakoa: pentsamentu negatiboei aurre egiten ikastea, pertsamendu arrazionalagoak sustatzea, elkarreragin sozialerako eraginkorrak diren portaerak sustatzea, problemak konpontzeko teknikak, erlaxazioa…

Gaitzaren jatorria, dena den, ez da (erabat) psikologikoa; politikoa ere bada. Hortaz, erakunde mailako eta banakako estrategiekin batera, estrategia politikoagoak ere behar direla iruditzen zait.

Orain dela zenbait aste, parte-hartzeari buruzko hitzaldi batean, teknikarion papera aipatzen zuten: administrazio publikoetako langileok (teknikariok), antza, desira-horizonte berriak behar ditugu; utopiak edo etorkizun desiragarriak, indarberrituko gaituztenak eta lanean jarraitzeko motiboak emango dizkigutenak. Ez dakit itzulpena egokia ote den: horizonte de deseos zen erdaraz

Hitzaldi horretan unibertsitateko irakasle batek (ez dut izenik esango) iruzkin bat utzi zuen txatean (bai, on-line izan zen). Urrea iruditu zitzaidan. Hauxe da (nik euskaratua):

Nire ustez, administrazio publikoaren barne-logikek desira-horizonte erosoak eta kontserbadoreak elikatzen dituzte, joera nagusi gisa (baita unibertsitatean ere, bertatik hitz egiten baitut). Bestelako desira-horizonteak nahi izateak jarrera militantea eskatzen du: konfrontatiboa ere bai, erakundearen hierakiarekiko. Erakundeek jarrera horiek oztopatu eta zigortu nahi izango dituzte, eta , testuinguru horretan, behartuta egongo gara hainbat gorabehera onartzera: errenuntziak, tentsioak… baita indarrean dauden arau eta protokoloen aurka borrokatu beharra ere (edo, bestela, arau eta protokolo horiek saihesteko moduak bilatzera, desobedientziaren bidetik).

Horrela jaso nuen, eta horrela helarazten dizuet. Izan ongi!