Larramendiren apologia

23020901Manuel Larramendi hil zela 250 urte bete dira iragan astean. Ez naiz filologoa, ez naiz literaturaren historian aditua (ezta bereziki zaletua ere). Dena den, aitortu behar dut erakargarria egiten zaidala Larramendiren figura.

Kike Amonarrizen hitzaldi batean ikasi nuen Larramendi zein zen. Hari entzun nion behin, Larramendi izan zela euskal umoristarik lehena… eta adibide batzuk eman zituen, bere hiztegiaren hitzaurretik aterata:

  • Hazaña, Larramendiren esanetan, (h)ats (= arnasa) + zaña (kirioa) lexemen konposaketa litzateke.
  • Estandarte, estanda + (egin) arte. Estanda-arte (hasta reventar), soldadua gudan halaxe erortzen baita, indarrik gabe.
  • Alabanza, alaba + an(t)za litzateke. Alabaren antza duena erabat laudagarria baita.

Zirikatzailea, ezta?

Gerora, Marc Legasseren “Gastibeltzaren karabinak” liburuan aurkitu nuen Larramendi, eta harritu egin ninduen berriro ere:

Nor haiz hi? Zer egiten duk hor armarioan gordeta? Nire zelatan ari hintzen, eh? (MUTUA keinu bidez esplikatzen da). A, ezin duala hitzegin? Nor zegok hirekin? Bakarrik hago. Zer daramak gordeta? Utzidak ikusten! (Gramatika erakusten dio) (Irakurtzen du) «El Imposible vencido, arte de la lengua vascongada, por el padre Manuel Larramendi. Salamanca, año 1729» Hara! Mutu filologoa haiz eta!

Monagilo mutu bat, “El imposible vencido” liburua munduko gauzarik maiteena duena! Metafora interesgarria, ezta?

Joan den astean bertan, mito eta imajinario propio eta berrituen beharra aldarrikatu du @garaigokoak bere blogean. Ados nago harekin. Zer deritzozue? Imajinaro horretan lekutxo bat egingo al diogu Larramendiri?

Hau irakurtzea merezi du: Euskararen apologista sutsua @berria 2016-01-29 / Ane Urrutikoetxea

Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude